Woh Kaagaz ki..

Ye Daulat Bhi Le Lo,

Ye Shohrat Bhi Le Lo

Bhale Cheen Lo Mujhse Meri Jawaani

Magar Mujhko Lauta Do Bachchpan Ka Saawan

Woh Kaagaz Ki Kashthi Wo Baarish Ka Paani

Mohalle Ki Sabse Nishaani Purani

Wo Budhiya Jise Bachche Kehte The Naani

Wo Naani Kee Baaton Mein Pariyon Ka Dera

Wo Chehre Ke Jhuriyon Mein Sadiyon Ka Phera

hulaaye Nahin Bhool Saqta Hai Koi

Woh Choti See Raaten Wo Lambi Kahaani

Kadi Dhoop Mein Apne Ghar Se Nikalna

Wo Chidiya Wo Bulbul Wo Thithli Pakadna

Wo Gudiya Ki Shaadi Pe Ladna Jhagadna

Wo Jhoolon Se Girna, Wo Gir Ke Sambhalna

Wo Pithal Ke Challon Ke Pyaare Se Tho'fe

Woh Tuti Hui Chudiyon Ki Nishaani

Kabhi Re't Ke Oonche Tilon Pe Jaana

Gharonde Banana, Banaake Mitaana

Wo Maasoom Chaahat Ki Tasveer Apni

Wo Khwabon Khilono Ki Taabir Jaageer Apni

Na Duniya Ka Gham Tha Na Rishton Ke Bandhan

Badi Khoobsoorat Thi Wo Zindgaani

I started off my day with this nostalgic number. The lyricist etched each and every memory/moment of a typical childhood flawlessly. I would be surprised if it did not take you back in time. One would sit helplessly listening to this and picturing ones childhood days. I was completely mesmerised with Jagjeet Singh and Chitra's voice. Listening to this song was like a pleasing pain. I was wondering where were those days. Those were the real carefree days, where we were flying high in the sky of unfathomable joy. That’s the only phase of life where life has no impurities, in other words childhood is an unadulterated version of life. Even though we live in confined space, the joy we feel is boundless/infinite. With those short steps, we walk immeasurable blissful miles.

Whenever I go to my native place, the smell of the soil brings a smile on my face. My people embrace me with the same affection as ever. The wall still asks me to climb up, if I can. My bicycle gets ready to go for a ride. Neem tree still kisses me with a blow of air. I feel I got lost somewhere. Somehow, I forgot all those memories, all those warm instants. But listening to this song definitely makes me nostalgic of those golden days.

Saaransh

Saaransh was my weekend movie. Saaransh was incidentally debut movie for Anupam Kher and his acting was too good that later that movie, he was offered elderly roles only. Rohini Hattangdi, Soni Razdan, Alok Nath were among the star cast of the movie. Story screenplay, dialogues and direction was handled by Mahesh Bhatt.

Film starts with the phone call from US to BV Pradhan, a retired head master, about the murder of his son, who was working in US, in a brutal mugging. Even after the three months, Pradhan wouldn’t come to terms with the fact; where as Parvati Pradhan comes to an agreement with the prognostication of a swamiji that her son would reborn. Pradhan feels his aimlessness and looses his desire to live. One fine day he decides to commit suicide and in the process gets rescued by his paying guest, Sujatha and her boy friend Vilas. But his decision to commit suicide stands unchanged and this time even Parvati joins the dreadful event. Just when they are ready to have poison, they witness the tussle between Sujatha and Vilas. They learn the fact from Sujatha that, she is pregnant and Vilas’s indecision to marry her because of the fear of his father, a corrupt, cruel politician. The news of Sujatha’s pregnancy lights the flame of hope of Parvati and she cancels the idea of suicide and persuades her husband to take steps to handle the matter with Vilas’s father. Vilas father gives a damn about the whole incident and advices her to undergo abortion and grounds Vilas from visiting her. When Sujatha decides to keep her baby with the support of Pradhan and Parvati, politician tries to abort her pregnancy and intimidate the elderly couple maliciously, as it proves to be an obstacle for his victory in upcoming elections. But Pradhan and his wife undergo all kinds of trauma and at the end luckily an old student of Pradhan, who is currently an esteemed leader in government helps them out of dire situations. Vilas gets cut loose and leaves home to marry Sujatha. Meanwhile, Parvati’s belief grows stronger and stronger day after day. Pradhan gets flummoxed with the situation and decides to talk to Sujatha and Vilas about the situation. He explains them the predicament and ignorance of his wife. He asks them to leave the house immediately and don’t even try to call or mail them in future. But Parvati shows her reluctance to let them go. But Pradhan evicts the couple bluntly and explains her, the fact that their dead son will not comeback. Realizing the truth Parvati recommends the suicide plan. But Pradhan enlightens her with the fact that people won’t die for dead people, the real courage lies in living and facing the truth and hoping for best in coming years.

The whole movie revolves around Anupam Kher. He presented himself immensely and unfathomably. It was official entry to 1985 academy awards. The plight of the couple after losing their son is immeasurable. They loose all kinds of support, financial, mental, and physical and everything. Everybody was up to the sniff in their roles. The scene where Anupam Kher was asked for bribe for his son’s ashes and the way he cries out his agony at customs officer his truly heart touching.

The real phase of the life starts after the age of 50. There would be no physical attraction at that stage and the bond between a husband and wife would be purely of love and affection. One of the excellent lines of the movie is

“tumhaare chehre ki jhuriyon mein hi mere jeevan ka saaraansh hai”

That explains everything.

తృప్తి

తెల్లవారితే శనివారం. కాని ఈ రాత్రికి తెర పడేలా లేదు. ప్రతి రోజు తెల్లవారిజామున అలారం మోతకు నిద్ర లేవడానికి బద్ధకించే నేను, ఈ రాత్రి నిద్ర కోసం తపిస్తు, తంటాలు పడుతున్నాను. కన్నీరు పెట్టుకోటానికి కలతలు లేవు, కల్లు మోయలేని కలలు లేవు, అయిన కంటికి కునుకులేదు.

అలా అనుకుంటూనే కంప్యుటర్ వద్దకు వెళ్లాను. నిద్ర కు సహకరిస్తుందేమో అనుకొని పాటలు విందామనుకొన్నాను. బయట చలి. వెన్నులో ప్రవహించి వణుకు పుట్టిస్తుంది. ఇంతలో "lukkaa chuppi" అంటూ పాట మొదలయ్యింది. ఈ సారి నేను చలి కి వణకలేదు. కాని పాట పలకరింపు నాలో వణుకు పుట్టించింది. ఆ వణుకుకు నాలో గడ్డ కట్టుకున్న ఙ్ఞాపకాలు కరిగి నన్ను వెనక్కి తీసుకెళ్ళాయి. నన్ను నా ఇంటికి తీసుకెళ్ళాయి. అలా వెళ్తూ వెళ్తూ తనకు నచ్చిన ఒక సందర్భం వద్ద ఆగిపోయాయి, నన్ను సంధిగ్ధంలో వదిలేసి!

చిన్నప్పుడు మనకు తెలిసిన లోకం చిన్నది కాని పొందిన సంతోషానికి అవధులు లేవు, హద్దులు లేవు. ప్రతి పక్షానికి, అమ్మ నన్ను పిండి మరకు వెళ్ళమని పురమాయించిన సాయంత్రాలు ఇంకా గుర్తున్నాయి. మా ఇంటికి అర కిలోమీటర్ దూరంలో ఉండేది. అలా నడుస్తూ, నా చుట్టు ఉన్న జనాలను చూస్తూ నాలో నేను అనుకొన్న మాటలు ఎన్నో, ఎన్నెన్నో!! పిండి మర వద్ద కూర్చుని పని ముగిసే దాక రోడ్డు పైన వెళ్ళే ప్రతి కారు, ప్రతి మోటర్ సైకిల్ పేరు చదువుతూ, లెక్కపెడుతూ గడిపిన ఆ క్షణాలు, జీవితం ఇలాగే గడిచిపోతుందేమో అనుకొన్న నా ఊహ (అందులోని తీయదనం ఇప్పుడు తెలుస్తుంది), అంతే తప్ప వాటిని సంపాయించాలి, సొంతం చేసుకోవాలి అన్న ఆలోచనకూడ తట్టేది కాదు. అలా పని ముగించికుని ఇంటికి వస్తే, అమ్మ నాకు ఒక్క రూపాయి ఇచ్చేది. ఆ రుపాయి తీసుకొని నేను సరాసరి గుజరాతీ చాట్ భండార్ వద్ద కు పరుగు తీసే వాణ్ణి. ఆ రుపాయి తో అయిదు పానిపూరిలు (గప్ చుప్) తినేవాణ్ణి. అలా తినే నాకు ఆ రోజు స్వర్గం నిచ్చెన ఎక్కినంత ఆనందం. లోకాలను జయించినంత గర్వం. కాసేపు గాలిలో ఎగురుతూ చందమామ ని తాకినంత తృప్తి.

అదే సంతోషం, అదే తృప్తి కోసం రోజు తపిస్తున్న ఇప్పుడు. ఇప్పుడు పూటకు వంద రూపాయల పానిఫూరి లను తిన్నా ఆ తృప్తి ని పొందలేక పొతున్నాను. ఎక్కడికి వెళ్ళిన, ఎమి చేసిన తీరని వెలితి, నాలో, నాతో సదా!! ఎదో ఒక తెలియని అసంతృప్తి. ఈ జన సందోహంలో నన్ను నేను ఎక్కడో వదిలిపెట్టి వచ్చానన్న ఒక బాధ, మళ్ళి తిరిగి నాకు నేను దొరకనేమో అని ఒక భయం.

తిలక్ అన్నట్టు,

"ఆ రోజుల్ని తలుచుకొన్నప్పుడల్లా

ఆనందం లాంటి విచారం కలుగుతుంది

నేటి హేమంత శిథిల పత్రాల మధ్య నిలిచి

నాటి వాసంత సమీర ప్రసారాల తలచి

ఇంతేగదా జీవితం అన్న చింత

ఇంతలోనే ముగిసిందన్న వంత."

అంతలో పాట ఆగిపోయింది. నిశ్శబ్దం కమ్ముకుంది. నిశ్శబ్దం నన్ను, నా ఙ్ఞాపకాలను రెక్క పట్టుకుని లాక్కొచ్చింది. నిశ్శబ్దం మళ్ళీ నిర్జీవ జన సమూహంలోకి నెట్టేసింది.

బయట చలి. వెన్నులో ప్రవహించి వణుకు పుట్టిస్తుంది. ఈ వణుకు ఖచ్చితంగా చలిదే!!