Swades..

'Yeh Jo Des Hai… ', this song brings a special feeling, hard to express in words, it reminds me of Home very much. I love this song, I have listened to it numerous times, and in fact, I watched that movie more than dozen times. Probably AR’s one of the best compositions so far. I hope he still has lot to offer. Listening to the song itself was inspiring but watching it on the silver screen was heartening, moving. The platform set for the song in the movie was perfect. I am sure; most of us must have pictured our selves in place of protagonist, Shahrukh.

Not only this song, but the entire album is a gem of its kind. Every song brings the feeling of accomplishment, every song is refreshing, inspirational, invigorating. Background music beats the best of bests. It is smooth, slick and scintillating. There are few situations where BGM brings life to the scenes, like when SRK peeps out through the window of flight to get a glimpse of land, land of India, and when SRK first time drives his caravan into Charanpur following the directions of chikku, when SRK visits a old, poor farmer to collect the rent, absolutely stunning, and many more. Music tells the story; music reflects the mood, agony, or joys the person going through.

I believe this was the one of the dazzling efforts from all the artists. Direction was a balanced one. The only problem was people found it difficult to understand the pain suffered by Indians living outside India. Not only that, it was lacking all the bollywood masala and the length of the movie was a bit more. But I don’t mind watching another dozen times; after all it depicts people like me.

I don’t really care about its commercial success. I think, movie is one the best in recent times. The biggest asset of the movie was music provided by, none other than, ARR. He is the best.

yeh jo des hai tera

swades hai tera

tujhe hai pukara

yeh woh bandhan haijo

kabhi toot nahin sakta

mitti ki hai jo khushbhoo

tu kaise bhoolayega

tu chaahe kahin jaaye

tu laut ke aayega

nayi nayi raahon mein

dabbi dabbi aahon mein

khoye khoye dil se tere

koi yeh kahega

tujhse zindagi hai yeh kahe rahi

sabh to paa liya abh hai kya kami

yunh to saare sukh hai barse

par door tu hai apne ghar se

aa laut chal tu abh deewanae

jahan koi to tujhe apna maane

awaaz de tujhe bulaane wahi des

yeh pal hai wahi

jis mein hai chuupi

koi ek saadi, saari zindagi

tu na pooch raaste mein kaahe

aaye hain is tarha do raahein

tu hi to hai raah jo sujhaye

tu hi to hai abh to jo yeh bataye

chaahe to kis disha mein jaaye wahi des

Stressful IDLE

These days my life at work is little easy, in fact more than that. I am more relaxed and I have too much time to kill. The relaxation levels are little too much that I can be online half of my hours at work. It sounds fun as well as scary.

It sounds fun because you don’t have to work, you don’t have to think, you don’t have to put your brain under stress, you just have to be there and do nothing. It sounds scary because you are idle, you get weird ideas, and you tend to browse unofficial or unauthorized websites, you tend to find some eccentric ideas to kill time instead of utilizing it in constructive way and deep down somewhere I have this feeling that I might get laid off as I don’t have anything to work on now. First of all why am I in this kind of situation? Well, we did what we could and what we should. We have just been waiting on to receive our materials to get started. Apparently here waiting time is more than the time required to design a project. This is how it has been organized here. I am not sure if we could say organized any more. If it was organized then I wouldn’t be writing this blog.

Killing time is the most stressful thing in the world. Believe me; the levels of stress are much worst than that of when you actually work your butt off. I have all the time in the world. I get ready in the morning and I land up on time at work, just to find out that I have whole day to kill. I sit there in front of my computer, browsing desultorily, reading news, sports or what not. In between, I stretch, I walk around, and I doze off, I sing, I chat, and I wait for the clock to tick 5PM.

Believe me; I would have killed myself, if it was not for some beautiful conversations in between. Thanks to Gmail.

Oops, I got my materials, I am going back to work now…

పెళ్ళి చూపులు...

ఆఖరికి పెదనాన్న ఇంటికి చేరుకొన్నాము. ఆ ట్రాఫిక్ లో ఉన్నంత సేపు సరైన సమయానికి చేరుకొంటామో లేదో అని ఒకటే బెంగ అమ్మ, వదినలకు. అనుకొన్నటైముకు చేరుకున్న అలవాటు ప్రకారం పెదనాన్న, 'ఎంటమ్మా! ఇంత లేటు' అన్నారు. అలా అన్న మరుక్షణమే నన్ను తొందరగ మొహం కడుక్కొని తెమలమని నస మొదలయ్యింది. ఇక వాళ్ళ పోరు భరించలేక బాత్ రూము లోకి దూరాను. కాని ఒక చెవి మాత్రము బయటి మాటలను వింటూనే ఉంది. పద్ధతి ప్రకారం ఏమేమి తీసుకొని వెళ్ళాలో వివరిస్తున్నారు పెదనాన్న.

పెదనాన్న మరియు అమ్మాయి తండ్రి, ముప్పై ఏళ్ళ నుంచి మంచి మిత్రులట. ఈ సంబంధం గురించి చెప్పగానే అమ్మాయిని చూడాల్సిన అవసరం లేదు ఏకంగా పెళ్ళి ముహుర్తం పెట్టుకొందాము అని ఒకటే గొడవ. ఆఖరికి నా బాధను అర్థం చేసుకొన్న నాన్న, పెదనాన్న కు వివరంగా వివరించాక ఒకసారి మాట్లాడడానికి ఒప్పుకొన్నారు. తనకు రావడం కుదరదంటూ బాధ్యత అంతా పెదనాన్నకు అప్పగించారు నాన్న. నా పరిస్థితి ఇప్పుదు వెనుక నుయ్యి ముందు గొయ్యి లాగ అయ్యింది. చూడకుండ పెళ్ళి చేసుకొలేను అలాగని చూసినతరువత నచ్చకపోతే, పెదనాన్న నన్ను తన సెంటిమెంటు సముద్రములో ముంచేలా ఉన్నాడు.

'ఇంకెంతసేపు రా!' అంటు తలుపు కొట్టాడు అన్నయ్య. తను నచ్చిన అమ్మాయిని చేసుకొన్న అన్నయ్య కేమి తెలుసు నా బాధ, అనుకొంటూనే 'వస్తున్న' అంటూ బయటికి వెళ్ళాను. 'ఇవిగో కొత్త బట్టలు' అంటు చెల్లి కొన్ని టిప్స్ ఇచ్చి వెళ్ళింది. కాని నా పరిస్థితి ఎవరికి చెప్పేది. పాతికేళ్ళుగ ఎదురుచూస్తున్న ఘడియ రానే వచ్చింది, ఈ పరీక్ష ఎలా ఉంటుందొ కనీసం పరీక్ష ఏ సబ్జెక్ట్ కూడ తెలియని విధార్థి లాగ తెల్ల మొహం వేసుకొని నేను, పరీక్ష పాస్ అయిన విధ్యార్థులకు పట్టా ఇచ్చేద్దామన్నంత సంతోషంతో పెదనాన్న, మమ్మల్ని అనుసరిస్తు వాళ్ళలో వాళ్ళు గుసుగుసలాడుతూ మిగతా దండు బయల్దేరింది. ఇక దారిపొడగున నాకు వాళ్ళ మైత్రి మమకార కథలతో శ్రవణానందం చేసాడు పెదనాన్న. నీటిని చేరడానికి గట్టు మీది కొట్టుకుంటున్న చేప లాగ ఉంది నా పరిస్థితి.

ఇంతలో ఇల్లు రానే వచ్చింది. తిరుపతి దేవుడిని చూసినంత ఆనందం. కాని లోపల తంతు గుర్తుకు వచ్చి మళ్ళీ గుండె వేగం పుంజుకుంది.

రండి రండి అంటూ బయటికి వచ్చారు అమ్మాయి తండ్రి. పరస్పర పరిచయాలు ముగిసాక, హైదరాబాదు ట్రాఫిక్ ను తిట్టడం అయ్యాక అసలు విషయంలోకి దూకారు, ఆతృతగా, అందరు. ఇక అప్పుడు కురిసింది నా పై ప్రశ్నల వర్షం. నా ఉద్యోగం, నా జీతం, అందులో నా జీవితం, నేను కట్టే పన్నులు, నేను తీయించుకొన్న పన్నులు, నేను తిరిగే బండి, నేను తినే తిండి, నా చుట్టు ఉండే పరిసరాలు, ఆ పరిసరాలలో పారే నదులు, ఆ నదులు వెళ్ళి కలిసే సాగరాలు, అన్ని వివరాలు అడిగారు. నాకు భూగోళంలో ఇంత ప్రవేశం ఉందని నాకే తెలియదు అప్పటిదాక. మరీ బోనులో ముద్దాయిలా కాకుండ అప్పుడప్పుడు నన్ను అడుగు అంటూనే తను చెప్పలనుకొన్నది చెప్పేస్తున్నారు పెదనాన్న. నేను మాత్రం అమ్మాయి తల్లి తండ్రి మొహాలు చూస్తు అమ్మాయి ఎలా ఉంటుందొ ఊహించుకొంటున్నాను. ఇక ఆ ప్రశ్నల వర్షంలో తడిసి ముద్దయ్యాక 'పాప' అంటూ ముద్దుగ పిలిచారు అమ్మాయి తండ్రి. అప్పటివరకు నిరాశతో నిస్తేజంగా ఉన్న నాకు, తెలియని ఆత్రుత అందోళనతో రోమాలు నిక్క పొడుచుకొన్నాయి.

సిగ్గుపడుతూ అమ్మయి బయటికి రానే వచ్చింది. నేను కొంచం ఇబ్బందిగానే, ఇష్టంగానే తలపైకెత్తి చూసున్నాను. తను మాత్రం నన్ను తల వంచుకొని తొంగి చూస్తుంది. ఇంతలో అమ్మ, వదిన మరియు చెల్లి వాళ్ళు అడగాలనుకొని తయారు చేసుకొన్న ప్రశ్నావళి మొదలెట్టారు. అమ్మాయి అణుకువగా, వణుకుతున్న కంఠంతో ఒపికగా జవాబిస్తుంది. అలా సాఫిగా సాగుతున్న తంతులో పెదనాన్న చిన్న అడ్డుపుల్ల వేసారు. మమ్మల్ని,అంటే నన్ను అమ్మాయిని, పక్కకు వెళ్ళి మాట్లాడుకొమన్నారు. నేను ఉత్సాహం చూపకపొయిన ప్రొత్సాహంలా కనిపించిన వారి పోరుకు తట్టుకోలేక నోరు మూసుకొని పక్క గదిలోకి జారుకొన్నాను.

గదిలో ఒక కుర్చీలో నేను తన కోసం ఎదురుచూస్తున్నాను. ఇంతలో తను చేతిలో ఫలహారం, టీ పట్టుకొని లోపలకి వచ్చింది. 'తీసుకోండి' అంటు నా వైపు చూసింది, ఆఖరికి తన 'ముఖారవిందం' చూసే అదృష్టం దక్కింది నాకు. ఇంత సేపు ముక్కు, చెవి, కన్ను, ఇలా ఒక్కొక్క అంగం చూసి, తన రూపం ఊహించుకోలేక పొతున్న నా మట్టి బుర్రకు అర్థం అయ్యేలా, జక్కన ఓపికగా చెక్కిన శిల్పంలా ఉంది. ప్రపంచంలోని అందాన్ని కుప్పగ పోసి, దానితో తయారు చేసిన రూపమే తను. వెళ్ళి పెదనాన్న కాళ్ళు మొక్కాలనిపించింది. ఇలా అందమైన అలోచనల అఘాథంలో మునిగిన నాకు, 'ఏవండి' అన్న పిలుపు వినిపించిది. కలను కట్టిపెట్టి తన కళ్ళను చూస్తు కమ్మని గొంతును అస్వాదించాలనుకొన్నాను. అయితే మొహామాటంతో ముడుచుకుపోయిన తనకు నిర్భయంగా తను చెప్పాలనుకొన్నది చెప్పమన్నాను.

అలా పదిహేను నిముషాలు గడిచాక, 'అన్నయ్య! ఇక వెళదామా' అంటూ చెల్లి తలుపు కొట్టింది. ఇంతలో వదిన 'ఇక ఇంటికి రావా' అంటూ ఆటపట్టించింది. నేను మాత్రం నొట మాట రాక బయటకు నడిచాను. బయట పెదనాన్న నవ్వుతూ స్వాగతం పలికాడు. ఇక అందరు ఆలస్యం అవుతుందని పద్దతి ప్రకారం వీడ్కోలు వ్యవహారం ముగించి పెదనాన్న ఇంటికి బయదేరాము. తిరుగు ప్రయాణం అంత అభిప్రాయ వేదికల నిలయంగా మారింది. నేను మాత్రం శిలా విగ్రహంలా రోడ్డుని చూస్తూ కూర్చున్నాను.

పెదనాన్న ఇంటికి చేరుకొన్నాము. అక్కదే భోజనాలు ముగించి ఇంటికి బయలుదేరాము. ప్రయాణం మధ్యలో సెల్ ఫోను మోగింది. అటువైపు పెదనాన్న, ఇంకొకసారి తన మిత్రుడి గురించి, వాళ్ళ కుటుంబం గురించి, తన మైత్రి గురించి చెప్పి నా నిర్ణయం అడిగాడు. ఇంతలో సిగ్నల్ లేదు అన్నట్టుగ వినిపించట్లేదు అని ఇంటికి వెళ్ళాక ఫోను చేస్తాను అన్నాను, కాని తనకు నేను తగనని చెప్పిన తన అభిప్రాయం గుర్తొచ్చి, మబ్బుల వెనక చంద్రుణ్ణి, చంద్రునిలో దాగని మచ్చను చూస్తు మూగబోయాను.

Days of My Life

Well today is Thursday, and Thursday s are torturous. Thursday means almost weekend. I am just a day away from weekend, but passing the one day would be a gigantic task. I have this mixed feeling on this day; I am excited and dejected at the same time. I just want to get over with the day.

Fridays are entirely different. The day starts off with smile and shine on face. There is an inexplicable joy in Friday morning. It feels like, I worked hard all week long, I deserve a weekend, off from work. But, have I really worked hard is another thing, glad, I don't have to answer anybody. All starts good in the morning, but the trouble comes in the second session of the work. I feel clock is ticking intentionally slowly, testing my patience levels. I know, eventually it will be 5PM, but the inquisitiveness and the curiosity levels always push me hard to feel this session as longest of the week, it's like food already set on the table and I am waiting for the word GO, I hate that. But once I see clock hitting 5PM, I feel I am liberated, I am free to go, I feel like Andy Dufresne, who escaped from Shawshank prison.

Saturday is the best day of the week; it's like a safe bet. I can get up late, I can watch movies all day long, I can go out on a drive, I can do this, or I can skip that. I tend to enjoy every moment of Saturday. Then comes the Sunday, this one is like working vacation. Even though, I have whole day off, I have to get myself ready for Monday, I feel like 'a' prisoner out of his bail time and who has to get ready to go back to prison.

Mondays are boring, I am still nostalgic; I need a whole Monday to get accustomed to the work environment. Tuesday is again good, I am back to work, I am enthusiastic, I am well pumped up, and I am rejuvenated. Wednesday gives the feeling of accomplishment, I am halfway through to weekend. So far journey was smooth, and sophisticated. I just back myself up for keeping work rolling fast.

I never thought, I would write something like this. During my engineering days, I always hated weekends, as we did not have classes scheduled on the weekends. That was not the main reason why I hated. But now the other way, I like weekends, as everybody does, at least most of us do. I just had to change myself with the time and that's the way life goes here.

Wanted: COACH

And the nightmare continues to haunt BCCI. This was an unanticipated predicament. The offer to coach Team India, one of the prestigious positions in cricket world, has been discarded by Graham Ford, quoting the personal reasons. When everybody was writing on how Ford had to approach Team India to bring them back on the winning track, he surprised everyone with his decision to stay with Kent, leaving the BCCI back to square once again.

This time the agony is more and the scar is deep. This was totally an unforeseen situation. The total process started off in bizarre. There were some voices raised loud against the choice of foreigner as coach, some blatant statements were made by veterans, like Kapil Dev. But BCCI ignored everything and kept their hunt alive very much for a foreigner for coach position. At first, it almost offered the position to Whatmore, who publicly announced his keen interest in coaching Team India and even BCCI have gone through some preliminary scanning on Whatmore in Bangladesh, while team India were there. Even though it felt like Whatmore would be the next coach, BCCI surprised everyone with ruling out the chances. Then Graham Ford came into the picture, a South African, currently working with Kent. Just to make the show interesting they introduced a dummy competitor John Emburey, who was an ordinary cricketer and an under achieved coach. Even Emburey must have surprised by the call from BCCI for inviting him to attend an interview. As expected, BCCI banked the hopes on Graham Ford, who left them to drown right in the middle of the sea. BCCI must have been humiliated with the current situation. The so called sturdy biceps of BCCI have turned into unwanted swollen muscles.

During all this process, there was clear rebuke from veterans on having a foreigner as coach. I clearly don’t understand the logic behind how a compatriot coach would enhance the cricketing skills more than that of a foreigner. I believe coach has a minimal role to play in cricket. It all depends on how players perform on a given day and at given situation. The main responsibility of coach should be that of a guide who would lead the players in correct way and pump them up when players are demoralized and dispirited. The person has to back the players when they are low on confidence and pat their back when they are running high in form. For this, we need a person with good cricketing skills with never die attitude and he could be an Indian or a foreigner.

Anyway, BCCI has lot to work on in less time now. They have a big itinerary of cricket this year and hopefully we would see an end to this brouhaha soon.

When a Stranger Calls..

These days I am always late to work. No matter how hard I try to be on time, I end up being late. I hate to be pointed out. I was not like this before. I am late to work coz I am getting up late in the morning, and I am getting up late only because I am going to bed late. I am going to bed late because, I am spending most of my after work time on my cell phone, speaking to a stranger.

Is this happening everyday? Yes, I have been more on phone these days, I mean way more than I ever had been. I prefer to speak to someone on phone rather than meeting in person. I feel more comfortable in speaking to the person on phone as there are no appearance problems or presentation problems. I can go on and on forever on phone (only if the other person is of my choice). The other reason could be scarcity of friends in my place. I don’t get to speak to anybody here, so if I find one I won’t leave until I am out of my topics. Among these phone calls, I like speaking to strangers. I really love it, as you have whole lot of things to discuss on. He/she doesn’t know anything about you, so the show has to start right from beginning. It’s like inviting me to dinner and asking me to pick the menu. I can pick the topic and I can cut the topic in between. I am like king of my domain. I am like host and guest of my own talk show. And the best part is they have to listen to all my crap and wait for their turn to say bye. I like when I see my cell phone ringing, displaying a new number, it is like gates of a dam opened up for the water to stream thru and jump up and down till they get subdued.

Why don’t I get this feeling with my old friends? Well, the first reason is they are old, I mean they know all your tricks and vice versa. It’s like, as Seinfeld says, two magicians trying to trick each other. Even before you start to work on a trick, you will get a response that you don’t expect in response; it’s more like a rebuke. It’s just a futile effort. There are some other friends who are friends with you since longtime but you don’t know anything about them. I feel there are some relationships, which might be old, but definitely not as strong as you expect them to be. These are like season special, if it is cold outside, you wear a jacket, if it is hot, you just take it off.

Anyway, I don’t think it’s strange that I like calls from strangers, but the real problem is getting a call from stranger. I can’t ask someone to call me on my cell phone. If I could ask some one then he/she wouldn’t be a stranger, would he?

(I believe, I do have some friends with whom, even after these many years, I can still go on and on, and those can simply ignore this.)

గమ్యం..

అది సాయంత్రం

మళ్ళీ ప్రయాణం ప్రారంభించాను

అదే పాత రోడ్డుపైన

అదే పాత కారులోన

దారులన్ని సుపరిచితం

పలకరింపు కోరడమే అనుచితం

శీతాకాలం చలికి వణికాను

ఎండకాలం వేడికి మరిగాను

వానకాలం జడికి తడిసాను

కారుచీకటిలో దివ్వెనయ్యాను

కటిక అడవిలో లేడినయ్యాను

మారుతున్న ఋతువులకు సాక్ష్యంగా

మారని సేతువయ్యాను

రూపుమారిన బాటలో

రూటుమారని బాటసారయ్యాను

కాలం గడిచిన పరిచయం పెరగలేదు

గమ్యం తెలియని ప్రయాణం ఆగలేదు

(నేను గత రెండు ఏళ్ళుగా ఒకే దారిలో ప్రయాణిస్తున్నాను, ఒంటరిగా. ప్రతి అడుగు నాకు దగ్గరగానే అనిపిస్తుంది కాని, ఆ మార్గం ఎప్పుడు నన్ను పలకరించునట్టుగా అనిపించదు. ఫ్రతి సారి ఒక పరాయి వ్యక్తిని చూసినట్టుగ చూస్తుంది. నేను చేరాలనుకొన్న గమ్యం ఆ ప్రయాణంలో రాదు, నేను చేరుకొనే గమ్యం, గమ్యం కాదు. అయినా, ఈ ప్రయాణంతో నా ప్రణయం ఆగట్లేదు, ఈ ప్రణయంలో అంతఃప్రళయం తగ్గట్లేదు.)

చీకటి...

నలువైపుల అలుముకున్న చీకటి నా కళ్ళకున్న పరదాను తొలిగించింది
నీళ్ళలో దీపంలా వెలిగే నీ రూపం కరిగిపొతుందన్న
భయంతో కన్నీళ్ళు కళ్ళలోనే ఇంకిపోయాయి.

దూరంగా చెట్లలోనుంచి వినిపిస్తున్న కోయిల రాగం
నీ పిలుపులా అనిపించి చెవులు తలుపులు తెరిచాయి

చంద్రుడు కురిపిస్తున్న చల్లటి వెన్నెల
నీ చూపుల మహిమలా అనిపించింది

పచ్చని ఆకుపైన మెరిసే నీటి ముత్యం
ఎర్రటి నీ బుగ్గన సొట్టలాగ కనిపించింది

ఇంతలో ఉత్సాహంగా ఉదయంచిన సూర్యుడు
నా అందమైన కలకు అంధకారం మిగిల్చాడు

చీకటి కోసం కలవరించే నా కళ్ళను తెరుస్తూ
కనుమరుగయ్యాను నేను...